Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Eadem fortitudinis ratio reperietur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Duo Reges: constructio interrete.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.